Πότε πεθαίνει ένας άνθρωπος; Ως τι εξακολουθεί να ζει αν χάσει τη μνήμη και την προσωπικότητά του; Κατά πόσο η γλώσσα ενυπάρχει σε όλα και κατά πόσο εμείς μέσα της; Πώς βρίσκει κανείς τη θέση του σε έναν κόσμο που συνεχώς ρέει; Υπάρχει άραγε κάποιο φωτεινό σημάδι στον ουρανό που να οδηγεί τα βήματά μας;

Ο Μεγάλος Σκύλος βρίσκεται στο νότιο ημισφαίριο του νυχτερινού ουρανού και περιλαμβάνει το πιο λαμπρό άστρο του στερεώματος, τον Σείριο. Στην ελληνική μυθολογία ο αστερισμός αναπαριστά τον Σκύλο του κυνηγού Ωρίωνα που καταδιώκει τον Λαγό. Μυθολογικές δοξασίες των Ρωμαίων συνδέουν τον Μεγάλο Σκύλο με τον Κέρβερο της Κόλασης.

Ένα βιβλίο που ψηλαφεί τη σχέση του εγώ με τον τόπο και τον χρόνο και αναδεικνύει τη μνήμη ως μοναδικό όπλο άμυνας απέναντι στην τρωτότητά μας. Ένα βιβλίο για το πέρασμα από το φως στο σκοτάδι και τανάπαλιν. Για αυτό το μάταιο, συνεχές –και κατ’ ουσίαν απερίγραπτο– πηγαινέλα μας.

[Ο Μεγάλος Σκύλος]

Ήταν να γίνω νύφη, λέει, φορούσα το νυφικό μου κι ετοιμαζόμουνα και πλησίαζε η ώρα και καθώς χτενιζόμουν μπροστά στον καθρέφτη βλέπω κάτι σαν αίμα στο κεφάλι μου, λίγο αίμα που όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και περισσότερο, σιγά σιγά κατέβαινε από τις ρίζες των μαλλιών μου στις άκρες τους στάζοντας πάνω στο άσπρο μου φόρεμα, ανάβλυζε λες από αστείρευτη πηγή, στο τέλος έπαιρνα με τις χούφτες το αίμα πηχτό από το κεφάλι μου και το πετούσα στο πάτωμα, έβλεπα την ώρα κι έλεγα δεν προλαβαίνω, δεν προλαβαίνω, πότε θα καθαριστώ, πώς θα γίνω έτσι νύφη εγώ;

♦

«Αν δε συμμορφωθείτε στην εντολή της εκκένωσης, η μητέρα Ελλάς με πόνο ψυχής θα σας εγκαταλείψει.
Αν δεν ακούσετε, ζωντανούς θα σας φάνε οι Τούρκοι! Για το Έθνος! Για τη Μεγάλη Ελλάδα!» έλεγαν, Ελενίτσα μου. «Και τώρα, με τιμή και καμάρι, σας παραδίδουμε τη νέα σας πατρίδα». [χειροκρότημα]

♦

Ξεύρεις, Δυσσέα, κάποιοι χάρηκαν όταν ο μουχτάρης ανακοίνωσε ότι θα κάναμε μουμπαντελέ, ανταλλαγή. «Θα πάμε σε τόπο χριστιανικό, έχει μπερεκέτ’ εκεί», λέγανε, νομίζανε πως η Ελλάδα θα τους τάγιζε γάλα και μέλι. Κάτι φουκαράδες, κακομοίρηδες, τι είχαν να χάσουν. «Θα μας δώκουν και τζάμπα σπίτια», λέγανε. Κι οι νέοι, αχ, οι νέοι –κάποιοι νέοι–, απ’ όλους πιο πολύ χαίρουνταν, σε μια χούφτα νερό ψάρια ονειρεύονταν, Ελλάδα λέγανε και κολλούσε το στόμα τους, «Ελευθερία θα έχουμε εκεί, να φύγει ο φόβος απ’ τον σβέρκο μας».

[Αλεπού, αλεπού, τι ώρα είναι;]