Ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος γεννήθηκε στον Πύργο της Ηλείας το 1930. Το 1949 εισήλθε στη Στρατιωτική Ιατρική Σχολή και φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Υπηρέτησε στον Στρατό έως το 1983, οπότε και αποστρατεύτηκε κατόπιν αιτήσεώς του με τον βαθμό του Ανωτέρου Γενικού Αρχιάτρου.

 

Εργογραφία:

Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη, 1973, Νεφέλη, 1995 (δ’ έκδ.)

Αναφορές στο έργο του πεζογράφου Νίκου Καχτίτση, ιδίοις αναλώμασιν, 1974

Θερμά θαλάσσια λουτρά, Νεφέλη, 1980, 1995 (γ’ έκδ.)  

Επιστολαί προς μνηστήν (με τον Ηλία Πετρόπουλο), Γράμματα, 1980, Νεφέλη, 1998 (β’ έκδ.)

Παρακείμενα, Κέδρος, 1983

Βουστροφηδόν, Ύψιλον, 1987

Ο γενικός αρχειοθέτης, Κείμενα, 1989, Νεφέλη, 1995 (β’ έκδ.) 

Επί πτίλων αύρας νυκτερινής, Νεφέλη, 1992 

Ροζαμούνδη, Νεφέλη, 1995, 1999 (β’ έκδ.)

Τόποι τέσσερεις, Στιγμή, 1996

Ανδρέας Καρκαβίτσας. Ταξιδιωτικά (Εισαγωγή, ανθολόγηση), Νεφέλη, 1998

Αποκείμενα, Νεφέλη, 2000

Τόποι τέσσερεις συν τρεις, Στιγμή, 2001, Αθήνα

Ανδρέας Καρκαβίτσας. Αναφορές στη ζωή και το έργο του, Σαββάλας, 2004

Όμηρος Πέλλας, «Εκ νέου» (Εισαγωγή, ανθολόγηση), Γαβριηλίδης, 2004

 

Για το έργο του Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλου 
(Από το αφιέρωμα του περιοδικού Αντί, Αύγ. 1996.)

 

«Η εκτίμηση ενός έργου είναι άμεση συνάρτηση του λογοτεχνικού περιβάλλοντος. Στις αρχές του ακόμη του ’80, ζητούμενο ήταν το μυθιστόρημα. Τότε ο Η.Χ.Π. με τα σύντομα πεζά του κείμενα, χαρακτηριζόταν ενδιαφέρων αλλά ισχνός. Τέλη όμως του αιώνα, εν μέσω πληθωρισμού παραμυθάδων και τροφαντών αφηγήσεων (…), η υποτίμηση της μυθιστοριογραφίας παρουσιάζεται αναπόφευκτη και, σε αυτό το τοπίο, ο ολιγογράφος επανεκτιμάται άρδην».

Μάρη Θεοδοσοπούλου

 

«Το ιδιαίτερο που εκόμισε ο Η.Χ.Π. είναι ότι ανύψωσε σε λογοτεχνία τη συζήτηση δίνοντάς της μια διάσταση ποιητική, το κουβεντολόι μεταξύ φίλων με οικείο, άμεσο, εξομολογητικό και συχνά ανεκδοτολογικό χαρακτήρα. Την επικοινωνία αυτής της μορφής, τη θερμαίνει ένα λανθάνον αίσθημα για πρόσωπα και πράγματα και γενικά ένας τόνος κυμαινόμενων διαθέσεων ανάμεσα στη νοσταλγία, τη μελαγγχολία, το θαυμασμό και την ειρωνία. Λογοτεχνία συγκαλυμμένα αισθηματική, ειρωνική, ανατρεπτική. (…) Για να πετύχει την επιδιωκόμενη αμεσότητα, ο Η.Χ.Π. επέλεξε μια αυτοβιογραφική μέθοδο της οποίας τα όρια από την αμιγή αυτοβιογραφία είναι δυσδιάκριτα. Αρνείται τη μυθοπλαστική σύμβαση και στέκεται καχύποπτος μπροστά στη φαντασία ακολουθώντας ως προς αυτό δασκάλους όπως ο Παπαδιαμάντης και ο Πεντζίκης (…).» 

Γιώργος Δ. Παγανός

 

«Αυτό που με συγκινεί στα κείμενα του Παπαδημητρακόπουλου είναι η ακραία ακρίβεια της αποτύπωσης κι εκείνο το παράξενο συναίσθημα, ανάλογο της γοητείας που μας καταλαμβάνει όταν οι πρώτες φωτοσκιάσεις αρχίζουν να απλώνονται πάνω στο φωτογραφικό χαρτί μέσα στα υγρά της εμφάνισης, και μας κάνουν να υποψιαζόμαστε, συχνά μετά βεβαιότητας, εκείνο που μας πλησιάζει».

Δημήτρης Νόλλας

 

«Η οπτική γωνία από την οποία ο συγγραφέας βλέπει τον κόσμο δεν προσφέρεται από το εσωτερικό του κόσμου. Κοιτάζει όσα έζησε από τον κόσμο των νεκρών. Εκεί να αναζητάει κανείς την προέλευση της ειρωνικής του γλώσσας και τη νοσταλγία του».

 Αριστείδης Αντονάς