Σε μια εποχή που η οικονομική και πολιτισμική κρίση βαθαίνει, μετατοπίζοντας τη θέση του θεάτρου από την περιφέρεια των αυτοαναφορικών, αισθητικών αναζητήσεων στο κέντρο της κοινωνικής σκηνής, μετά από χρόνια αναζητήσεων, ο Δ. Δημητριάδης φαίνεται ότι έχει αποκρυσταλλώσει μια ξεκάθαρη δραματουργική ταυτότητα, δικαιώνοντας την επίμονη, σχεδόν εμμονική, σχέση του με τη θεατρική γραφή ως ιδανικό τρόπο «μορφοποίησης του ανθρώπινου δράματος». Ταυτόχρονα, η διαστροφή της πραγματικότητας από τις ανθρωπιστικές αξίες, που προσχηματικά τη στηρίζουν, αποδεικνύεται τέτοια, που οι θεατρικές της μεταφορές από την πένα ενός αιρετικού δημιουργού γίνονται πιο ανεκτές όσο ακραίες κι αν είναι.

Η συγγραφική παραγωγή του Δ. Δημητριάδη στο θέατρο δεν γνωρίζει όρια. Ο δε αδιάλειπτος πειραματισμός του με κάθε νέα ιδέα, με υλικά τον διάλογο και τους χαρακτήρες που δεν παύουν στη σύνθεσή τους να αναθεωρούνται, να ανακατασκευάζονται, να αποδομούνται για να εξερευνηθούν όλο και περισσότερες, όλο και βαθύτερες πτυχές τους, αντιστέκεται σθεναρά στο εγχείρημα μιας οριστικής θεώρησης της τέχνης του, εφόσον κάθε προσέγγιση εμπεριέχει τον κίνδυνο της σχηματοποίησης, του εγκλωβισμού σε συγκεκριμένα σχήματα που η θεατρική του γραφή με κάθε νέο της προϊόν ενδέχεται να ανατρέψει. Με μια έννοια θεωρώ ότι είναι πιο δόκιμο, ίσως και πιο ερεθιστικό, να μελετά κανείς κάθε έργο του ξεχωριστά αντί να μπει στον πειρασμό μιας –αναγκαίας βέβαια πλέον!– συστηματοποίησης που θα επιχειρήσει να «κανονικοποιήσει» το δραματουργικό του εγχείρημα, αφού και ο ίδιος αυτοανατρέπεται συνεχώς. Η ταύτισή του, για παράδειγμα, με τον «αναθεωρητή της ελληνικής παράδοσης» που κυριαρχεί και η οποία βασίζεται στο ότι μεγάλο μέρος της παραγωγής του αφορά αφενός έργα αρχαιόθεμα (ενδεικτικά από τα δημοσιευμένα: Ομηριάδα, Χρύσιππος, Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας, Πολιτισμός, Εκκένωση, Τρωάς), αφετέρου έργα όπου επιτίθεται ευθέως στα νεοελληνικά πολιτισμικά και ιστορικά στερεότυπα (λ.χ. Το ύψωμα, Η αρχή της ζωής, Τόκος), είναι πολύ περιοριστική, αν λάβει κανείς υπόψη την όλο και μεγαλύτερη τάση του να περνά σε κείμενα όπου όχι μόνο επινοεί ο ίδιος το μύθο, αλλά στα οποία «απομακρύνεται από τις υλικές δεσμεύσεις του χωροχρόνου» και από τα στενά όρια της εθνικότητας, όπως για παράδειγμα η Λήθη και το Insenso, οι Διαδικασίες διακανονισμού διαφορών, η Ζάλη και ο Κυκλισμός του τετραγώνου ή ο Στροχάιμ από τα δημοσιευμένα. Αυτά είναι εξάλλου τα έργα του που έχουν κατά κύριο λόγο περάσει τα σύνορα, αποδεικνύοντας ότι σε έργα που διατηρούν τη διακειμενικότητά τους –μπορεί δηλαδή να εμπνέονται από την αρχαία ελληνική ή και νεότερη παράδοση, την κινηματογραφική ή ακόμα τη λογοτεχνική μυθολογία– χωρίς όμως να εξαντλούνται σ’ ένα φορμαλιστικό «αναποδογύρισμα των μύθων», δοκιμάζει σκηνικά περισσότερο τις αντοχές του και χάρη σε τέτοια έργα κυρίως καταξιώνεται.

Από το βιβλίο της Δήμητρας Κονδυλάκη, Ο θεατρικός Δημήτρης Δημητριάδης. Εξερευνώντας τη δυνατότητα του αναπάντεχου, Νεφέλη, Αθήνα 2015
Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα του βιβλίου